تنهاي تنها

از بيرون مسجد ، صدائي به گوش مي رسد و اين چه صدائي است كه اينگونه علي را بي تاب كرده است . اين صداي گريه حسنين است . سراسيمه از مسجد بيرون مي ايد و آن دو دردانه زهرا را به آغوش مي كشد .

علي، مي خواهد علت گريه و هراسشان را بپرسد ، اما نواي مادر مادر حسنين ، آنچنان قرار از دل علي مي ربايد، كه گوئي روحش از اسارت فقس تن رها مي شود . از حال مي رود و روي زمين مي افتد .

آرزو مي كند كه حتي يك لحظه ، بي فاطمه ،  در اين دنياي پر فتنه ، نفس نكشد . ولي او بايد بماند . تنهاي  تنها ، با اين همه غربت و درد . و نه تنها بماند ، بلكه سالها سكوت كند و دم بر نياورد.

زيرا كه سكوت ، سفارش پيامبر  بود به علي و چه سخت است سكوت ، ديدن و گذشتن ، براي فاتح خيبر و شير خدا ، و چه درد آور است استخوان در گلو نگه داشتن و درد دل  با چاههاي صبور مدينه ، گفتن .

و حال ، سالها گذشته است  و ما هنوز به انتظار گرفتن انتقام خون  ياس كبود مدينه ، آمدن فرزند زهرا را آرزو مي كنيم .